Wat vertelt je lijf

“Hij luistert niet” zei hij tegen me, wijzend naar zijn trillende been. “Misschien luister jij wel niet naar je been” antwoordde ik. Voor mij ook een mooi inzicht, want natuurlijk herken ik ook wat hij zegt. Hoe vaak heb ik niet gebaald van een blessure, ben ik over mijn eigen grenzen heen gegaan of te vroeg begonnen met werken terwijl ik eigenlijk nog ziek was. 

Een lezing van natuurgeneeskundige Esther Roijmans gaf me een andere kijk op het “ziek” zijn. Want wat als we echt gaan geloven dat het lichaam alles doet om te overleven? Dat ziektes of blessures er juist zijn om de impact van de dingen die we meemaken op te ruimen en te herstellen. Wat als we echt gaan luisteren wat het lichaam ons te vertellen heeft in plaats van naar de praktische bezwaren en angst die het hoofd heeft?

Hier komen we in de buurt van wat in de yoga “svadhyaya” ofwel zelfonderzoek wordt genoemd. Een van de Niyama’s in de yoga sutra’s van Patanjali. 

Is dit leuk om te doen? Nou, eigenlijk niet. Is het makkelijk? Zeker niet. Wat vaak makkelijker is om te doen is het kijken naar andere mensen. Daarbij is het vaak gelijk duidelijk wat er aan de hand is, sterker nog we hebben vaak ook al een aantal oplossingen klaar. Zelfstudie is echter een stuk ingewikkelder. Het probleem is namelijk, wie moeten we bestuderen en hoe doen we dat? Ons lichaam, onze gedachten en emoties veranderen immers constant. 

Yoga heeft mij geleerd om in de stilte te kijken onder wat zich in mijn lijf en hoofd afspeelt. Een stap terug te zetten en patronen te herkennen. Patronen in mijn denken en doen. Hoe los ik bijvoorbeeld problemen op, hoe stel ik prioriteiten, hoe verdedig ik mezelf of hoe vlucht ik. 

Een volgende stap daarin is voor mij om te accepteren dat wat ik zie niet altijd zo perfect is als ik zou willen. Dat ik meer begrip voor mezelf mag hebben. Dat ik mag luisteren naar wat mijn lichaam me vertelt. Dat ik mag vertrouwen dat het lijf het beste met me voor heeft en net als ik stap voor stap werkt aan vooruitgang.